De crash,

plots is ie daar. Hij komt zonder dat je het zelf beseft. Je bent trouwens de enige die 'm niet ziet aankomen. Je negeert de signalen en blijft maar door gaan. Het beeld van de Heilige Thomas (weet je wel, de ongelovige) staat hier symbool voor.

Gisteren zat je nog aan die andere kant van de dunne scheidingslijn tussen het zogenaamd "normaal" zijn en het nu: er kleeft sinds vandaag het etiketje op jou van mentaal gestoord. En dat die lijn flinterdun is, daar ben ik getuige van geweest.

Je zit kwetsbaar in een hoekje op zolder, want je hebt er behoefte aan om je sociaal te isoleren. je bent apathisch geworden en staart wat in het oneindige.

Vele anderen begrijpen je niet. Je ziet toch niets aan hem of haar? Hoe kan die nu ziek zijn, want die zat vorige week nog met vrienden op café te lachen. Tja, moest er een verband rond het hoofd aangebracht worden, dan zou men pas geloven dat er iets scheelt.

Een dergelijke mentale aandoening als een burn-out of depressie wordt veroorzaakt door verschillende factoren. "Het is de schuld van de baas" is in de meeste gevallen té kort door de bocht. Een dergelijke aandoening ontstaat door een combinatie van drie elementen (vandaar de driehoek in het werk):

• De situatie op het werk
• De situatie thuis
• Je eigen karakter

Als één van de drie factoren niet goed zit, dan kun je je nog recht houden aan de andere twee factoren, voel je je niet goed in je vel op het werk en thuis lukt het ook niet meer, plus je bent perfectionistisch van aard, dan heb je de ideale driehoek waarmee je vlug aan de andere kant van de dunne scheidingslijn komt.

Over burn-out is al veel geschreven. Toch moet je het aan den lijve ondervinden om werkelijk te beseffen wat het inhoudt. Een goede metafoor wordt gebruikt in het boek van Anne Everard: "50 lepeltjes energie per dag". Eénmaal je lepeltjes zijn opgebruikt, is het "over en out" voor die dag.

De zwarte hond tenslotte staat symbool voor depressie.

1,

dat is het aantal mensen dat je nodig hebt om het verschil te kunnen maken. Eén iemand die tegen je zegt "bel me op als je het nodig hebt, zelfs al is het in het midden van de nacht".

Ik had het grote geluk dat ik op één dergelijk iemand mocht rekenen. In een dergelijke situatie ben je niets met honderden of duizenden facebook-"vrienden". Het is die ene persoon, bereid om je door de moeilijkste periode heen te sleuren, die de houvast biedt, de strohalm die je op dat moment nodig hebt.

Omdat mijn held véél te bescheiden is over zijn rol die hij voor mij gespeeld heeft, zal ik hem hier niet bij naam noemen. Maar het spreekt voor zich dat hij op mijn eeuwige dankbaarheid kan rekenen

Trude,

is één van de mensen van het PC Menen die mij met professionele hulp in amper vier maanden van een wrak tot mens wist om te tunen. Via persoonlijke gesprekken, groeps- en creatieve therapie en zo veel andere methodes, slaagde men er in om mensen terug op de rails te krijgen. Ik was getuige van (soms heel jonge) mensen die in een zombie-status het PCM binnen kwamen en na enkele maanden dagtherapie en een verdere genezing uitgegroeid zijn tot heel succesvolle mensen in zowel het beroeps- alsook het privé-leven.

Shinrin Yoku,

is de Japanse term voor Bosbaden. De filosofie van het bosbaden is in het land van de rijzende zon ontstaan. Ik kreeg al vrij vroeg in deze ziekteperiode de gouden raad om heel regelmatig een volledige dag in het bos te gaan vertoeven. Dit zou een werking kennen zoals de aarding van de elektriciteit. En ja hoor, ik kan het getuigen. Na een dagje "bos-zitten" (tot meer was ik in de beginfase niet in staat), voel je je merkelijk beter.

Maar na enige tijd moest ik toch toegeven dat ik de bomen intussen wel gezien had. Dus kreeg ik de vraag voorgeschoteld wat ik zoal graag deed. Hmmmm,... met de GSM wat reisfoto's nemen. "Wel ja, ga dan in het bos wat foto's maken, maar wordt er niet te fanatiek in hé". Gezien ik intussen beroepsmatig fotograaf ben geworden lijkt het er op dat ik die laatste raad in de wind geslagen heb.

Love,

Nog tijdens mijn herstelproces mocht ik bij Ann de liefde vinden. Dat we beiden gebeten zijn door de fotografie-microbe is daarbij aardig meegenomen. Uit onze liefde en de gedeelde passie voor het fotograferen is Portretfotografie Brugge en later Qualipix ontstaan. Daarnaast trekken we er regelmatig met onze caravan op uit om van de natuur te genieten en nieuwe plaatsen te verkennen.

Tenslotte zijn we stichtend bestuurslid van de jogging club "Sint-Michiels Loopt". Dat sporten bijdraagt aan het herstel van mentale problemen is alom gekend. Met "Sint-Michiels Loopt" vonden we beiden een nieuwe drive om gezond te leven.